kasia-i-krzysiu

Siedze sobie, joz wpoldo polnoc, jest mi smutno i zle samej. Obiecales, ze niedlugo wroce i znow bedziemy razem. Kocham cie cokolwiek sie stanie zawsze tak bedzie. Dedykuje Ci ten fragment, dobrze wiesz czyj to wiersz :

jak ziemia letniej burzy
wyczekuję Cię schną myśli
jak trzcina i sitowie
na pustkowiu

dom spotkania spłonął
a pragnienia mdleją
z tęsknoty za Słowem
żywym jak krople rosy

nie ma wody brakło wina
zmysły wszystkie zgasły
a msze przemilczane

kiedy przyjdziesz?
kiedy wrócisz?
głosu Twego pragnę!

Ponieważ bardzo się bulwersujesz, że blog nie jest od tego, żeby pokazywać swoje umiejętności graficzne, więc piszę notke. Doceń moje poświęcenie. Wczoraj ta "impreza" była tragiczna. Ale starałeś się, doceniam to, żeby nie było, że jestem wredna jędza, starałeś się. Następnym razem musisz przewidziec co  mi się podoba, a czego nie lubię. A nie lubię chamstwa, pijanstwa, przeklinania i sluchania nad wyrost glosnej muzyki. W kazdym razie caluje cie mocno.

bo tamten sie zebzdzil

niestety krzysiu juz sobie poszedl ajci i zostalam sama. za to zrobilam szablonik na tego bloga i juz mi mniej zle bo mi sie nawet troche podoba. oczywiscie stac mnie na wiecej, zaprojektuje lepszy, narazie jednak mam zaczety inny projekt - witryne, wiec nie mam za wiele czasu. pozdrowienia dla wszystkich, ktorych tu przywialo ;)

pewnego razu kasia wpadla na pomysl, zeby zaczac razem ze swoim kochanym krzysiem pisac bloga. on nie protestowal i tak to sie zaczelo...