kasia-i-krzysiu

Siedze sobie, joz wpoldo polnoc, jest mi smutno i zle samej. Obiecales, ze niedlugo wroce i znow bedziemy razem. Kocham cie cokolwiek sie stanie zawsze tak bedzie. Dedykuje Ci ten fragment, dobrze wiesz czyj to wiersz :

jak ziemia letniej burzy
wyczekuję Cię schną myśli
jak trzcina i sitowie
na pustkowiu

dom spotkania spłonął
a pragnienia mdleją
z tęsknoty za Słowem
żywym jak krople rosy

nie ma wody brakło wina
zmysły wszystkie zgasły
a msze przemilczane

kiedy przyjdziesz?
kiedy wrócisz?
głosu Twego pragnę!

Ponieważ bardzo się bulwersujesz, że blog nie jest od tego, żeby pokazywać swoje umiejętności graficzne, więc piszę notke. Doceń moje poświęcenie. Wczoraj ta "impreza" była tragiczna. Ale starałeś się, doceniam to, żeby nie było, że jestem wredna jędza, starałeś się. Następnym razem musisz przewidziec co  mi się podoba, a czego nie lubię. A nie lubię chamstwa, pijanstwa, przeklinania i sluchania nad wyrost glosnej muzyki. W kazdym razie caluje cie mocno.